Als ik een cliënt coach, sta ik vaak versteld van hun moed. De moed om hun eigen angsten aan te gaan. Angsten die nu hun gedragsrepertoire beperken. En ook de moed om zich in al hun ongemak te laten zien.
Zelf ga ik ook regelmatig op training. De laatste trainingsdagen gingen over coaching en systemisch werken. Daar kwam mijn eigen casuïstiek aan de orde en daarmee was mijn ‘eigen gedoe’ ook meteen zichtbaar. Mijn lijf had me via mijn ogen, mijn houding en poriën ‘verraden’ aan de docent en mededeelnemers. Het was voor mij ongemakkelijk om zichtbaar te zijn als kwetsbaar. En ik ken mijn geschiedenis en de manier waarop het mij heeft getekend. Ik weet dat het lijf een betrouwbare informatiebron is. Dat is voor mij niet anders dan anderen.
Dat maakt dat ik diep respect heb als een cliënt echt in beweging komt, omdat ik weet wat voor kruim het kost om je eigen gedoe aan te gaan.
Zo coach ik een dame die diepe zuchten slaakt, zegt het niet meer aan te kunnen en dan ineens doorpakt. Als ze even heeft nagedacht over een volgende stap zegt ze met een grotere vanzelfsprekendheid dan weerstand: “Dit moet ik doen, ik kan niet meer anders“. Zo inspirerend. Wat een heldin!
Blog
Coming up
Inspiratie
In de pers